Веќе неколку години наназад сведоци сме дека луѓето штом ќе здогледаат црква или ќе поминат покрај неа дали со превоз или пеш , тие се крстат.

И додека едни сметаат дека тоа механички им доаѓа, и нема никаква врска со верата, други во овој чин ја гледаат почитта спрема верата.

Прашањето кое се наметнува е дали е тоа некаков феномен прифатен од повеќето или е христијански чин?

– Сметам дека таквиот чин е апсолутно христијански. Оној кој ќе почувствува потреба на тој начин да му се приближи на Бог не прави ништо лошо. Крстот има две линии. Хоризонтална и вертикална кои претставуваат љубов и симболизираат љубов кон Бог, објасува свештеникот Саша Ѓурѓевиќ.

Од друга страна социологот Ратко Божовиќ смета дека овој чин е вид на невербална комуникација, навика и механичка реакција.

– Тоа е еден вид на навика или механичка реакција. Младите тоа порано не го правеа, а сега масовно ги гледам како се крстат на јавно место. Тоа сигурно го виделе од постарите. Меѓутоа сметам дека кај поединци тоа доаѓа од внатрешното случување. Многу љубовта спрема Бог ја покажуваат на тој начин. Тоа е некој вид на емпатија, чувства, емоции. Значи додека за некои тоа е манир, за други тоа е внатрешно чувство, објаснува социологот.

Како и во се, мислењата се поделени, дали си поголем христијанин ако се крстиш и молиш додека поминуваш покрај црква или не го правиш сето тоа, се се сведува на тоа дали живееш чесно, ето тоа е индивудуално, и зависи од личноста и од нивната потреба.