Едно момче ја прашало својата мајка:

„Зошто плачеш?”

„Затоа што сум жена.” – му одговорила таа.

“Не разбирам.” – рекло момчето.

Мајката само го прегрнала и кажала

„Никогаш и нема да разбереш.”

Подоцна го прашало својот татко:

„Зошто мама плаче без причина ?”

“Сите жени плачат без причина” – било единственото што таткото можел да му каже.

Момчето пораснало, станало маж и сеуште се прашувало зошто жените плачат.

На крај го повикал Бог. Кога го добил, го прашал :

“Боже зошто жените толку лесно се расплакуваат ?”

Бог му одговорил:

“Кога ја создавав жената мораше да биде посебна.

И дадов раменици, доволно јаки за да ја носат сета тежина на овој свет, а сепак доволно нежна да може да пружа утеха.

И дадов внатрешна сила, да го поднесе раѓањето и одбивањето кое често пати го добива од своите деца.

И дадов цврстина која и овозможува да оди напред кога сите ќе се откажат, и да се грижи за своето семејство во период на болести и неволји без приговор.

И дадов чувствителност за да ги сака своите деца без оглед на сè, дури и ако нејзиното дете многу ја повредило.

И дадов сила да го носи својот маж низ неговите грешки и ја сочинив од неговото ребро за да го штити неговото срце.

И дадов мудрост за да знае дека добриот маж никогаш не би ја повредил својата жена, ама дека повремено ја тестира нејзината сила и одлучност постојано да биде покрај него.

И најпосле и дадов солзи за да се исплаче.

Тоа е само нејзино на користење кога и да и затреба.

Гледаш сине мој, убавината не е во облеката која ја носи, во нејзиното тело, или во начинот на кој се чешла.”

Убавината на жената мора да се види во нејзините очи, бидејќи тоа е влезот во нејзиното срце – место каде што е љубовта.