-Мамо те молам не си оди, поседи со мене уште малку – биле зборовите на шест годишната Моника, кои што при секоја средба во домот за деца ,,11Октомври’’ во Скопје и ги кажувала на својата мајка Драгица. Освен Моника, во домот е сместен и Христијан, нејзниот четиринаесет годишнен син, но тој сакајќи да покаже дека е силен и доволно возрасен, ги криел солзите и емоциите при разделбите.

До Драгица Јованова, четириестидве годишна мајка од Кратово дојдовме лесно. Нејзиниот оглас кој што веќе со месеци се објавува секојдневно во еден дневен весник е тешко да не се забележи.

,,Самохрана мајка на две деца бара дом! Барам сама жена или семејство кои се без деца, за да можам да бидам сместена кај вас, да можам да побарам работа и да можам да си ги вдомам децата. Домот го барам во Скопје или околните населби, работа барам како чистачка или садомијачка’’ – напишала таа.

,,Животот ми е пекол. Можат да ме разберат мајките кои што морале да се разделат од своите деца, оти поголема тага од таа нема. Живеам во Кратово со мајка ми, немаме никакви услови. Еден период бев и бездомничка, имав здравствени проблеми… Син ми Христијан го дадов во дом кога имаше пет години, не можев да заработам доволно за живот, бевме гладни, немавме кров над глава. Татко му не сакаше да се грижи за нас, си замина и не се сврте ниту по детето, ниту по мене. Пред шест години во вонбрачна врска ја родив и Моника. Се мачев долг период да и обезбедам нормален живот, но пред една година се разболев, имав психички проблеми. Не можев да се грижам повеќе за неа и ја однесов во домот кај брат и. Не ме прашувајте како се разделивме. Не ме прашувајте како реагираше ќерка ми… Што и кажав, што и ветив… Нејзниот плач – Мамо, мамо не оди, не ме оставај… Многу ми е тешко да зборам за тоа’’ – раскажува Драгица.

Таа додава дека Моника сеуште очекува повторно да живее заедно со неа, па затоа и собрала сила и барала помош од хуманите граѓани, организации, од институциите, да и обезбедат сместување, да и најдат работа.

,,Имам завршено само основно училиште. Одев на обука за нега на стари лица, еден период се грижев за една старица. Тоа знам да го работам, но би се нафатила да работам и во кујна, било каде… Најважно ми е да најдам сместување, да имам редовни примања. Не барам многу, не барам луксуз, само да можам да си ја земам Моника со мене и да се грижам за неа. Син ми вели дека не сака да ми биде на товар, свесен е дека имам многу тешкотии, па како утеха ми кажува дека нема да се лути ако ја земам само сестра му, оти е помала, но би бил среќен кога би нашала сместување и работа во Скопје, за да можам често да го посетувам’’ – вели Јованова.

Додека разговараме, таа не престанува да плаче. Вели дека никогаш не мислела како животот ќе си поигра со неа, но и со судбините на нејзините деца.

,,Зимоска ми се јави едно семејство од Скопје, ми понуди сместување. Во тој период бев болна, не можев да заминам во Скопје. Изгубив контакт со нив, најверојатно веќе нашле друга помошничка. Немам интернет, Фејсбук профил или нешто слично, не би можела сама да барам работа и помош преку компјутер, затоа го оставив само мојот телефонски број во огласот. Сакам да упатам апел до сите кои што ја разбираат мојата тага и болка да ми помогнат. Добредојдени се парични средства, имам трансакциска сметка, но најмногу ќе ми значи сместување и работа во Скопје. Немам потреба засега од облека и мебел, оти немам ниту каде ги оставам. Животот со мајка ми е многу скромен, таа има минимални примања, свесна сум дека не можам да останам кај неа. И јас самата сум мајка и мислам дека заслужувам општеството да ми пружи шанса да бидам заедно со моите деца’’ – тврди Драгица. Вели дека не примала алиментација за Моника и Христијан, немала никакви редовни примања, но би сакала да работи и сама да може да си ги издржува децата.

,,Секој денар го тргам на страна, гладувам за да соберам пари и да отидам во Скопје, во домот, за да си ги видам децата. Живеам за тие средби, но и секој пат ми го кршат срцето. Да мораш да го пуштиш расплаканото дете од прегратка и да си заминеш, на секое видување да му ветуваш дека бргу ќе се вратиш, дека ќе си живеете заедно… Сето тоа е премногу тешко. Ги молам сите кои што ќе ги допре оваа моја приказна да ми помогнат, не се плашам од работа, само да си бидам заедно со децата’’ – вели мајката.

По разговорот со неа ни остана грутка во грлото. Не може, а да не се помисли на детските очи кои што секој ден гледаат во прозорецот и ја очекуваат својата мајка. Ниту пак на разделбите и ветувањата дека еден ден се ќе се среди и малата Моника и Христијан, кој што се труди да биде голем брат, ќе имаат топол дом и ќе заспиваат под ист покрив со нивната мајка.

Затоа, сите кои што сакаат и можат да и помогнат на Драгица, можат да ја побараат на телефонскиот број 075 818 773.

Фокус.мк