Дека Тито не можел без Даворајнка ниту една минута говори и настанот што се случил негде во Босна. Врховниот командант имал свој шатор, но тенките платнени прегради не можеле да го задржат гласното стенкање и воздишките на љубовното уживање на неговата млада секретарка. Од партизаните се барала крајна воздржаност во љубовниот живот, а за прекршителите билo пропишанo дури и стрелање, која често била и извршувана.
Но, за другарот Стари важеле некои други правила. А правило било дури и брачните парови, доколку имало такви, да не смеат да бидат во иста просторија, значи сексуалната воздржаност важела и за нив, иако се венчани сопруг и сопруга. Наспроти тоа, во една таква ситуација, додека Даворјанка стенкала во шаторот на Тито, во посета повторно дошла некаква словенечка партизанска делегација, предводена од Лука Лескоушек.
Делегацијата стигнала на договорениот состанок пред Шаторот на Врховниот командант во многу незгодно време. Словенците слушнале гласни љубовни воздишки па одлучиле да се вратат подоцна. Кога по извесно време дошле повторно, Тито добро расположен ги дочекал пред бирато со машина за пишување:’ Добро е што задоцнивте на состанокот, зашто и онака морав да завршам една многу важна работа!’
Мистериозниот гроб во паркот на Белиот двор во Белград!
Според тоа, Тито очигледно бил многу задоволен од љубовните мајстории на Даворјанка, па затоа наспроти незадоволството меѓу луѓето од неговото опкружување од неа, не размислувал да ја тргне и да ја прифати Херта Хаас со која се сретнеле во Јајце во ноемрви 1943-та година. Инаку, Зденка како Титова воена придржничка ги поминала сите најтешки искушенија на војната, приживувајќи ги меѓу другото и битката на Неретва и онаа на Сутјеска, а одвај избегнала сигурна смрт и во операцијата ‘Конски скок’, германски воздушен десант на Дрвар во 1944-та година.
Извесната Блаженка Мимица ја познавала Даворјанка уште од студентските денови и таа ја опишува како невротична, нарцисоидна и немарна девојка. Куцала на машина за пишување ужасно лошо, бркала географски поими, па и дати. Поради нејзината немарност до ден денес не е јасно дали денот на Армијата на бивша Југославија бил на 21 или на 22-ри декември. Подоцна е избран 22-ри декември, иако многумина сметаат дека Зденка погрешно ја запишала таа дата. Се’ уште има сведоци кои го доживеале и нејзиниот нервен слом во Дрвар, кога германските падобранци веќе го држеле под оган влезот на пештерата во која бил Тито и целиот Главен штаб. Со хистерични, гласни испади, Даворјанка му забранувала на Тито да излезе од пештерата, всушност да побегне по сувото корито на рекичката кон посигурен заклон. Борците биле одлучни на лице место да ја убијат. Со хистеричното врескање ја откривала нивната позиција. Од сигурна смрт од партизански раце ја спасило само тоа што била Титова интимна пријателка.
Набрзо потоа кај Зденка почнала засилено да напредува туберкулозата, па две години подоцна го напуштила овој свет.
Мистериозната Даворјанка Пауновиќ е закопана во паркот на Белиот двор. Изборот на местото на погребот бил нејзин; таа го натерала Тито да и’ вети дека ќе ја закопа токму во Белиот двор, па така барем двапати дневно ќе мора да поминува крај нејзиниот гроб: првиот пат кога од резиденцијата во Ужичка 15 оди на работа во Белиот двор, а вториот пат кога ќе се враќа дома. Таа необична желба, Тито ја почитувал. Зденка е погребана како партизанка, на осамено место, без надгробна плоча и без вообичаени погребни церемонии.
Подоцна Јованка Броз барала посмртните останки на Даворјанка Пауновиќ-Зденка да се пренесат во семејната гробница во гробиштата во Пожаревац, но Тито одбил. Зденка сепак има свој гроб и во Пожаревац, со надгробна плоча, но гробот е празен. Вистинскиот гроб на Даворјанка Пауновиќ велат дека уште е недалеку од влезот во Резиденцијалниот парк на Дедиње, а тоа, во 1980-та година, на Владимир Дедијер му го потврдил и Никола Мандиќ, добар познавач на состојбите во резиденциите на Тито. Значи, и по смртта на Тито, гробот на Даворјанка останал на старото место. Иако сега нема многу посетители на Белиот двор, сепак главна знаменитост што сите сакаат да ја видат е гробот на Даворјанка Пауновиќ-Зденка, воената интимна пријателка на Тито. Таа е погребана на Дедиње, спротивно на сите прописи, но велат дека и сегашната српска власт не сака да чепка по нејзините посмртни останки. Тоа би можело да се направи само доколку побара некој од нејзините роднини, но такви во Србија нема – единствената нејзината сестра од тетка, нивните мајки се родени сестри, е Мирјана Марковиќ- Милошевиќ, сопруга на Слободан Милошевиќ, која сега живее во Москва и никој не знае кога и дали некогаш ќе се врати во Србија.
Како Јованка станала љубовница на Тито?
И, на крајот, да го завршиме овој текст за љубовните приказни на Тито со она со што почнавме, со Јованка Броз. Јованка Будисављевиќ е родена 1925-та година во селото Пеќани, во Лика, во близина на (Титова) Кореница, во православно, српско семејство. Татко и’ Миќо Будисављевиќ бил угледен селанец, кој повеќепати престојувал во Америка, па добро говорел англиски јазик. Никогаш не бил член на КПЈ, но бил познат како човек кој е против секаква неправда. Негеовата најстара ќерка Јованка во селото завршила четригодинишно основно образование, а дури подоцна, во Белград, и вечерна гимназија.
Целиот текст прочитајте го на Денешен.мк
