Самоубиство во Кошаркарската федерација на Македонија

Секоја држава и народ има сојузници, но и непријатели. И секако еден, државен непријател број еден. На пример за САД тоа е Русија, за Северна Кореја тоа е Јужна Кореја, за Србија тоа е Албанија, за Македонија тоа е ... Македонија. Да, да, ние сме уникатни. Нас непријателот дома ни спие. Нашиот главен непријател не се Грците, Бугарите, Албанците... туку ние самите.

Кошарка-Македонија-Белгија-6-600x400

Оваа теза, на неколку пати е докажана, а со тоа станува факт, вистина, реалност. Да не се навраќаме многу далеку, доволно се Балканските војни и Букурешкиот договор. Македонците војуваат на сите фронтови, гинат, ама ја губат државата, бидејќи не биле единствени и не донеле заедничко решение на чија страна ќе застанат. И во моментиве на страшна раздвиженост на светската политика и менувањето на светскиот поредок, падот на САД и подемот на Русија заедно со Кина, Македонците се поделени. Ние место да избереме страна и цврсто да застанеме до сојузнците со наши барања, си пукаме бомби, спиеме по улици, менуваме закони на неделна база, си играме политичари по секое село.

Пред неколку дена прославивме 24 години независност, што реално гледано е огромна бројка, кога во генот носиме самоубиствен синдром. Чудо е како сеуште го имаме ова мало парче земја. Можеби никој не го сака, па затоа сеуште постоиме како народ. Синдромот што толку пати се покажал како решавачки, не се јавува само во политиката, туку во сите сфери на нашето постоење. Токму затоа во Македонија нема култура, нема уметност, нема спорт... синдромот убива се, уште пред да се роди. Ако некогаш нешто му пребега...

Пред 4 години се случи токму тоа. Никој не очекуваше таков успех на нашите кошаркари во Литванија, па дури ни тие самите. „Леле што направивме“ ќе остане запишано во победничкиот дел од македонската историја. 100.000 луѓе ги дочекаа хеорите кои се искачија близу до европскиот врв и од самоубијци не претворија во победници. Бевме горди што Македонија има такви синови! Барем на неколку дена бевме горди што сме Македонци. На такви победи се гради идентитет, национално чувство, патриотизам... Но, во моментите на еуфорија заборавивме на самоубоствениот синдром и никој не очекуваше дека некоја будала во фотења ќе го смени Марин Докузовски, па на квалификации за олимписки игри ќе го прати неговиот помошник од репрезентацијата Лазовски. За една недела од четврта репрезентација во Европа станавме репрезентација на која кошот и е крив! Од горди Македонци, со само еден потег станавме гневни, тажни, разочарани Македонци. Нормално, главните во федерацијата ова не го сфатија како личен неуспех и не се обидоа да му се извинат на Докузовски и да го намолат (ако треба и на колена) да се врати, туку ни најдоа селектор за во Словенија 2013, на кој воопшто не му беше дојдено до Македонија. Човекот едвај чекаше да заврши тоа ЕП и да му се приклучи на својот нов клуб во Словенија.

Следуваше отказ на еден куп репрезентативци и сите помисливме дека тоа е крајот. Ги прежаливме нашите идоли. Како и секогаш Македонецот се помири со победата на синдромот. Федерацијата најде селектор странец кого го привлече со успехот од Литванија, без да му каже дека тие играчи нема да му бидат на располагање. Но, човекот се бореше. Иако неговите методи на моменти личат на улични, својствени за тренери од минатиот век, па и векот пред тоа, тој изгради екипа. Тим што иако далеку од квалитетот на оној од 2011 година, имаше хемија и желба за победа. И успеа, ни обезбеди Европско првенство во Хрватска.

Во секоја држава тоа би било знак за додатен мотив и организација за што посилна репрезентација. Во секоја друга држава тоа би било знак кога во репрезентацијата се враќаат оние кои решиле да се пензионираат. Во секоја друга држава федерацијата би се обидела да направи се, за што подобар пласман, но ова не е секоја друга држава. Тука владее синдромот, па сега новото раководство на КФМ реши на 2 дена пред почеток на подготовките да го набрка селекторот со оправдување дека нема пари, кои сега секако ќе мора да ги платат. По рецепт на старото раководство уште еднаш за селектор беше назначен помошник на Марин Докузовски. Во меѓувреме Заре Марковски (директор на федерацијата) претера во своето мешање, па кошаркарите го набркаа. Резултатот идентичен како оној на Лазовски. Една победа и многу порази. Разликата е во тоа што Србиновски не се пожали дека кошот е крив.

И како ова да не беше доволно, вечерта пред најважниот меч за нашата селекција, оној против Грузија, жестока преписка меѓу легендата на македонската кошарка, сега претседател на КФМ, Петар Наумовски и екс капитенот Перо Антиќ. Наумовски го обвини Антиќ дека поради неговот неиграње сме толку слаби, додека Перо напиша дека никогаш не би играл за Наумовски... Јас лично не го познавам Наумовски и не знам каков човек е, но со неговата изјава токму пред мечот со Грузија јасно им порача на кошаркарите дека нема доверба во нив. Од друга страна, Антиќ мајсторе, никој не побара да играш за Наумовски, туку за Македонија! За сите нас кои пред 4 години те чекавме како да се враќаш од фронт на кој си ја ослободил Македонија. Херој се станува еднаш, но тој статус се брани цел живот, а ти го погази.

Македонија првенството го заврши во созли. Солзите на големиот Владо Илиевски, кој и на 35 години покажа дека самоубиствениот синдром не работи кај сите. Владо е отпорен на него, но време е да замине во заслужена пензија. Фала мајсторе за се и се најубаво во животот.

Сега не очекуваат уште откажувања, нов селектор (ако сте заинтересирани брзо барајте работа како помошник на Докузовски), тежок пат до следното ЕП. Како и секогаш никој нема да одговара за ништо и се ќе се бутне под теписон. Се до следната шанса за успех, а тогаш синдромот ќе превземе.

Автор: Пацифист

Заев сака, но не може да и даде на Бугарија

„Јас сум Македонец кој зборува македонски јазик, признат од целиот свет. Каракачанов е Бугарин кој зборува бугарски јазик признат од целиот свет. Но, етничката и идентитетска разлика не е единствената меѓу нас. Поважна и посериозна е разликата во нашите светогледи“, напиша вчера премиерот Заев и додаде: Јас работам на доближување на ставовите околу разликите, и знам дека тоа е можно само преку размена на идеи и мислења, а не преку навреди и недолични пораки. Нашите народи очекуваат исчекор кон пријателство, а не говор на омраза. Доста беше омраза!

Не знам од каде да почнам.... Ајде од почетокот. Први Август 2017 година. Денот на потпишување на договорот и изјавата на Заев дека со овој договор Бугарија го „признала“ Македонскиот јазик. Ммммм...НЕ! Единствено место каде се спомнува македонскиот јазик е последниот пасос во кој се вели:
„Потпишан во два оригинални примероци, секој од нив на официјалните јазици на Договорните страни – македонски јазик, согласно Уставот на Република Македонија и бугарски јазик, согласно Уставот на Република Бугарија, при што и двата текста имаат еднаква важност. “
Значи, согласно уставот на Република Македонија, што значи дека јазикот целиот свој легитимитет го влече од уставот, кој е менлива категорија и постои едвај 30тина години. За разлика од уставот, македонскиот јазик е официјален јазик векови наназад. 
Токму догооворот за добрососедство и лагите што тогаш ги ширеше Заев, се јасен аргумент дека премиерот знаел што го очекува и дека и сега знае што следува. 

Следно, „Јас сум Македонец кој зборува македонски јазик, признат од целиот свет“. Јазик не се признава. Јазик  постои и се кодифицира(стандардизира). Тоа што оваа влада постојано повторува дека македонскиот јазик е признат во 1977 година во Атина е само уште лага, со која повторно им се дава оружје на бугарските тврдења дека станува збор за бугарски дијалект. Во 1977 година во Атина со резолуција е усвоена латиничната транскрипција на македонската кирилица. Толку! Не се работи за никакво признавање, затоа што такво нешто не постои! Како тоа некој да ви признае јазик? Кој е тој што го може тоа?

„Јас сум Македонец кој зборува македонски јазик, признат од целиот свет“, колку и гордо да звучи, нема никакво значење во спорот со Бугарија и Заев го знае тоа. Софија секојдневно повторува дека тие немаат проблем со тоа што ние денеска сме Македонци и зборуваме македонски јазик, туку со нашето минато. На Бугарија во моментов не и гајле дали сме ние Македонци, туку што тоа биле нашите предци. „Македонија и македонскиот народ се творба на Тито. Излажани Бугари, а македонскиот јазик е само дијакт на бугарскиот“. Тоа е ставот на Софија и во ништо не се оспорува со „гордата“ изјава на премиерот. 

„Етничката и идентитетска разлика не е единствената меѓу нас“. И со оваа реченица Бугарија нема никаков проблем. Како што реков и пред малку, Софија признава дека сега сме различни народи, со различен идентитет. Тие ја сакаат историјата. Тоа многу отворено го кажа нивниот министер, кога рече дека убаво што Заев прифаќа заедничка историја, само уште да признае дека е бугарска. 

„Јас работам на доближување на ставовите околу разликите“. За некој да работи на доближување на ставовите, прво треба да има став, а Заев го нема. Дури и кога личи дека го има, ЛАЖЕ! ЛАЖЕШЕ дека нема да се смени устав со цел да се смени уставното име! ЛАЖЕШЕ дека со „Преспанскиот договор“ е бетониран идентитетот, но ја изгубивме пола историја (историја +традиција +култура+јазик = идентитет). ЛАЖЕШЕ дека со договорот со Бугарија, Софија го „признала“ македонскиот јазик. ЛАЖЕШЕ дека не постои „Тиранска платформа“. ЛАЖЕШЕ дека сме добиле датум за прговори со ЕУ, барем 12 пати. ЛАЖЕШЕ дека има писмени гаранции за почеток на преговори со ЕУ. ЛАЖЕШЕ дека Бугарија во втората светска војна била само администратор во Македонија. ЛАЖЕ и сега! Заев нема став, затоа што тој не се обидува да го реши спорот со Бугарија за доброто на Македонија, туку за свое добро. Во ситуација кога земјава е задолжена над 60% од БДП (високозадолжена земја), по што му е јасно дека повеќе нема да може да се задолжува и многу скоро ќе остане без пари за плати и пензии, единствен спас му се европските фондови. Во ситуација кога Македонија е 7ма по смртност од Корона, а ситуацијата до прва ќе се влошува, Заев знае дека многу скоро (на пролет) ќе мора на избори. По сите порази, на сите полиња, Заев знае дека неговата политичка кариера завршува со тие избори. Но, не е тоа главниот проблем на премиерот. Она што него навистина го плаши е прогонот кој што му следува. При "All in“ има само две можни. Ги собираш сите чипови (успеси) од масата или губиш се, па дури и слободата. 

Заев во моментиве е давеник, налик Груевски пред неколку години. Разликаата е што Груевски бараше спас кај народот (кој го пљачкаше со години), а Заев очекува да му помогнат странци. Она што сеуште не го разбрал е дека, кога ќе ја изгуби довербата кај народот, странците нема да го есапат. Завршено е! Сега дури и да прифати дека до вчера сме биле Бугари, а јазикот ни е препишан од бугарски буквар од 1943 година, никако не може да му понуди гаранција на Борисов дека тој договор ќе биде почитуван од наша страна. При таков договор, диру ни почеток на преговори со ЕУ нема да му донесе победа на изборите, а тоа Софија го знае. Затоа, сега потписот на премиерот не вреди ништо во Бугарија. Од таму и изјавата на Каракачанов дека изјавите на Заев се празни зборови, му требаат дела. Делата Заев не може да ги понуди! Единствено што може да направи е дополнителна штета во односите со Бугарија со уше некој анекс договор, за кој нормално ќе ЛАЖЕ што подразбира. Ова не значи дека давеникот ќе престане да прета и да се бори за воздух и по цена на други жртви, но крајот е блиску, а СДСМ никако не може да го запре. 

По сите понижувања и неуспеси кои како народ ги доживеавме под оваа владејачка гарнитура, добрата вест е дека за неколку месеци ќе заминат во историјата (во онаа црната). Лошата вест, доколку драстично не се променат работите, е дека Мицковски ќе биде новиот премиер. Сегашниот лидер на ДПМНЕ кој не направи ама баш ништо, да го спречи Заев во своите антимакедонски политики, премиерската позиција ќе ја добие на тацна. Слично како што ја доби и претседателската функција во својата партија. ДПМНЕ под лидерство на Мицкоски не доби ниту едни избори, не оствари ниту една победа! Ако толку може како партиски лидер, колку (ич) ќе може како премиер?

Можеби малите партии (од кои се издвојува Левица) ќе можат да го искористат вакумот, но сеуште е рано да зборуваме за премиер кој не е челен на СДСМ или ДПМНЕ. 

Автор: Пацифист

(Фото) Му се слошило на работа, западнал во кома, а брзата помош го однела... ДОМА

На социјалните мрежи во Фејсбук групата "Стари Скопјани" се најде статус каде еден од членовите на истата група раскажа за случка која се случила во неговото семејство.

Имено, неговиот зет за време на работа му се слошило и се онесвестил. Неговите колеги повикале брза помош, но тие наместо веднаш да го хоспитализираат тие го транспортирале само до ДОМА.

"Состојба тогаш: не зборел, не бил при свест, не мрдал не бил контактибилен. Тој е на возраст од 40 години,а работи во близина на ГОБ "8ми Септември", ( па нели требало прво да го однесат на некакво снимање, преглед и сл, па така барем беше во наше време. Од како го донеле дома му ставиле инфузија и си заминале и ја повикале ќерками од работа. Сега мојот зет лежи во КОМА, не сум по таа струка за да знам што му е, но само лежи без никакви знаци. Денес дојдоа еднаш од брзата помош да му сменат инфузија и оставија некое кесе, па ќерками ми напиша на ливче што се треба да купам од аптека, изгледа ќе треба сами да го боцкаме. Понатаму ќе ве известам како ќе течат работите, но еве како се спремни оние од екипата на Филипче да помагаат на болните во време на пандемија."

"Мајко Македонијо" те ранија, те омаловажија, стана безимена

Ех, Македонијо мајко моја, Те ранија, те омаловажија, стана безимена. Станавме затворен логор. Потпишавме капитулација. Останавме затворена ковид држава. Секој ден гледаме луѓе без насмевка, луѓе со маски и тешки мисли “Како да издржиме и месецов?”. Во држава во која се шири вирусот со невидена брзина, каде секојдневно имаме над стотици заболени. Дури некои се спремаат за избори, народот се заразува.

ИЗБОРИ ЌЕ ИМА! Има ли пилот во авионот со име МАКЕДОНИЈА? Економијата ни тоне, здравството колабира, а сиромаштијата влегува во фаза на ЕПИДЕМИЈА.

Здравствените работници со последни сили се борат, десеткуваани, заразени и деградирани. Некои земаат картички, некои не но сите заедно и сложно се борат против невидливиот непријател. Без нивната храброст и пожртвувсност ќе бевме Вухан на Балканот. Со ваков галопирачки развој на вирусот, со ваква неспособна власт, ќе имаме долго, топло и пеколно лето и многу ладна есен и зима. Државата ќе банкротира со колабирано здравство, пандемија на сиромаштија и корона.

Ех.. МАКЕДОНИЈО.

М-р Боби Бојчевски

Популарно