Францускиот багет – „250 грама магија и совршенство“, според зборовите на претседателот Емануел Макрон и еден од нераскинливите симболи на нацијата, доби статус на наследство на УНЕСКО.
– Ова е признание за заедницата на занаетчии пекари и слаткари. Багетата е брашно, вода, сол и квасец – и мајсторство околу лебот, рече во изјавата Доминик Анрак, претседател на Федерацијата на производители на леб.
Багетите со крцкава надворешност и мека средина останаа препознатлива француска закуска, заедно со, на пример баретите и низите од лук. Затоа, Агенцијата на ОН го даде „Статутот на нематеријалното културно наследство“ на традицијата за готвење багети и начинот на живот што ја опкружува.
Од 1970 г. Франција губи околу 400 занаетчиски пекари годишно – од 55.000 (еден на 790 жители) до 35.000 денес (еден на 2.000). Падот се должи на ширењето на индустриските пекари, супермаркети и киосци за брза храна, и во градот во руралните средини.
– Првично, багетата се сметаше за луксузен производ, бидејќи работничката класа јадела селски леб, изјави Лоик Бјенасис од Европскиот институт за историја на храна и култура, кој помогна да се подготви досието во УНЕСКО.
– Потоа, употребата на овој производ беше широко распространет во 1960-тите и 70-тите, па минатиот век багетите доминираа во селата, рече тој.
Раната историја на багетите е прилично нејасна. Своето постојно име го добиле дури 1920 година, кога со закон се дефинирала минималната тежина (80 грама) и максимална должина (40 сантиметри).
Според една од легендите, Наполеон наредил лебот да се направи во тенки стапчиња, коишто војниците полесно ќе ги носат. Друга прикаска ги поврзува багетите со изградбата на париското метро на крајот на 19 век и тоа дека полесно се сечат и споделуваат меѓу градежниците.
Франција го поднесе своето барање до УНЕСКО на почетокот на 2021 година, бидејќи багетите, избирајќи ги пред цинковите покриви во Париз и Фестивалот на виното во Арбоа.
