Kако да се опише најлошиот ден во македонската парламентарна историја? Што да се каже, кои заклучоци да се изведат и како да се оди понатаму? Тој 27 април се случија две крупни, лоши, катастрофални работи. Се случи досега незабележан и целосно нелегален „избор“ за „претседател“ на Собранието, надвор од сите процедури, како и досега невидено насилство, тепање и бруталност врз пратеници во независна Македонија.

Двете работи се катастрофални, за осуда, со тешки последици врз политичкиот процес. Тој тежок ден бев во Собранието, како личен сведок на многу настани коишто се случуваа тој ден. Еве некој хронолошки ред, како краток пресек.

Седницата редовно заврши во 18 часот, но пратениците на СДСМ, ДУИ, Беса и Алијанса за Албанците не ја напуштаа салата по официјалното завршување. Под водството на СДСМ, се одржа некаква „седница“, надвор од сите правила и закони.

Немаше покани за нивната „седница“, немаше стенограм, никому не му дадоа збор, никој не го утврди кворумот, никој не ги преброја гласовите, никој не направи записник. Повредени и прекршени се 30 членови од Деловникот за работа на Собранието, кој е базиран врз Уставот на Република Македонија.

„Седницата“ не ја водеше ниту легитимниот претседавач Трајко Велјаноски, ниту најстариот пратеник Бранко Манојловски, кој беше во салата. На пратениците не им се даде можност да предложат друг кандидат, ниту да земат збор. Не се затвори дискусијата по третата точка од дневниот ред, а се прејде на четвртата.

Следуваше обраќањето на Талат Џафери, кое никој не го слушна, ниту го разбра. Немаше превод од албански на македонски. Немаше процедури, немаше правила, само сопствената намера да се спроведе до крај, по секоја цена.

По тоа следуваше влегувањето на граѓаните во Собранието и пленарната сала. Влегоа илјадници граѓани, а пленарната сала брзо се наполни. Беше јасно дека целата работа нема да заврши за 5 или 10 минути. Отидов во мојата канцеларија на првиот кат.

По некое време почнаа да се слушаат врискотници. Беше јасно дека се случува нешто лошо, дека има некакво насилство и дека состојбата ескалира. Излегов од мојата канцеларија и тргнав натаму.

Состојбата беше хаотична, луѓе на сите страни, трчање и викање. Туркање и тепање. Се слушна истрел од пиштол. Никој не можеше да знае дали веќе има жртви или колку луѓе се повредени.

Решив да се обидам да ја смирам состојбата. Да спречам уште поголем инцидент или потенцијална трагедија. Да помогнам на луѓе кои се нападнати. Да помогнам на луѓе кои се нападнати и повредени, а повеќемина веќе видливо крвавеа.

Не беше лесно. Имаше голема, огромна тензија. Имаше многу луѓе во салата, се слушаа тешки, тешки зборови. Застанав пред пратениците кои беа нападнати, со апели и молби за смирување. Со своите тело и раце да спречам уште повеќе луѓе да бидат нападнати, а повредите да бидат уште поголеми.

Така беше неколку минути, но знаев дека сам нема да можам да издржам, дека се потребни повеќе луѓе да застанат до мене, за да се смири состојбата и да се заштитат нападнатите.

Kого било што го знаев, го замолував да дојде до мене, да застане до мене и заедно да бидеме „кордон“ што ќе спречи ескалација и уште поголеми последици. И, навистина дојдоа повеќе луѓе, од новинари, преку обични луѓе кои во тој момент имаа студена глава и решија да спречат уште поголема трагедија. Лично помогнаа новинарите Бранко Ѓорѓевски од „Дневник“ и Горан Трпеновски кој порано беше во „Вест“. Тоа траеше некаде околу 45-60 минути.

Целиот текст прочитајте го на Дневник.мк