Потресна колумна на Весна Петрушевска: „Смртта на една мајка“

Весна Петрушевска на својот портал мојсајт.мк објави колумна која ја напишала во чест на својата прерано почината пријателка. Одличен текст, да читаш „наежен“ да те допре, да осетиш, да те заболи, да те внесе целосно, за жал во ваков текст. Секоја чест Весна!

– Љубов , држење за рака, бескрајни бакнувања во ноќта, трепет на срцето. Знаеш дека ова што ти се случува е тоа вистинското, не ти е важно дали некој се сложува со твојата одлука или не. Започнуваш нов живот и сакаш да се смени се околу тебе. Небото има нова боја за тебе, некако поинаку е отворено. Белина и мир.

Сакаш да бидеш мајка, не поради биолошкиот часовник, туку од своја причина интимна.Сакаш бебе, се случува, споделувањето е чин на среќа. Цел живот си сонувала како тоа дете ќе го пораснеш, ќе му раскажуваш приказни, ќе го шеташ на некоја патека каде има бескрајно зелени, жолти и портокалови цветови. Не престануваш да мечтаеш што се ќе му дадеш на тоа твое неродено дете.Твојот ум врие од возможности на неоткриени љубовни пораки кои сакаш само на тоа дете да му ги пренесеш. Одиш на прегледи редовно, не ни помислуваш дека нешто лошо може да ти се случи тебе и на нероденото дете. Си повторуваш дека се ќе биде во ред , не си ти таа среќа. После секој преглед одиш по продавници за најразни дребулии кои ќе ти требаат кога ќе се роди малото. Смислуваш имиња, се договараш дали е уредно да го носи името на некој од блиските. Ја мантраш онаа нашана стара : “Само да е живо и здраво. ” Не е дека не си помислила дека е возможно животот да го дадеш на породување, но сепак ти тупка во умот дека има добри доктори и иако не си во главниот град, ги знаеш докторите, околностите. Да, да, знаеш дека пред извесно време почина млада мајка и тоа во твојот град, ама тоа нема да ти се случи на тебе. Не смее! Имаш ти своја среќа! Не даваш да те гонат лоши мисли. Одете си, одете си, не ми требате и си го галиш стомачето. Му шепотиш нешто и си потпевнуваш. На лошите мисли се прави марш, марш. Доаѓа денот кој толку многу го чекаше.Не се плашиш од ништо затоа што знаеш дека првата прегратка со детето ќе биде твојата најголема љубов. Одеднаш белина и те снемува. Сите се во тој момент тука, има многу доктори, вресоци кои ти ги бодат ушните тапанчиња, растрчани бели мантили. Се потсмеваш велејќи си, многу си важна што се сите потресени по тебе.

Се обидуваш да им кажеш дека си во ред , не те слушаат. Го гледаш твоето родено дете и ја пружаш раката да го помилуваш, твојата рака не стасува, како да лебдиш над него. Сонувам, сигурно сонувам! Ги довикуваш нивните имиња, ама никој не те слуша. Вресок, уште еден вресок и не те слушаат. Гледаш како околу тебе веќе почнуваат да врзуваат апарати, но ти не си тука. Прават се што е спротивно на твојата волја. Ти сакаш само да го гушнеш детето и не ти даваат! Мора да е некоја грешка. Сакаш да им кажеш дека нешто е згрешено ама не можеш. Паника и страв се повеќе те обзема. Некој да ме го слушне мрдањето со моето мало прсте, некој да ми препознае знак дека имам да кажам и јас нешто. Како е возможно на породување да умрам? Зошто не ми кажаа ако нешто не е во ред? Зошто ми ги изедовте соништата, како лавот пленот? Срам да ви е! Кој ќе му раскажува на моето бебе? Кој ќе му помогне да го направи првиот чекор ? Првата насмевка, првиот збор? Моравте баш толку да чекате за да немам никаква шанса за живот? Каде живеев јас? Сега знам каде живеев.

Во земја каде се е важно освен човекот. Какво ништење на хуманоста, отсуство на емпатијата, изгубена одговорност.

Се однесувате како вам тоа да не ви се случува, нели не може да ви се случи …вие сте богови во бели мантили и се си знаете. Една мала ваша грешка ме однесе мене онаму каде никој не сака да оди. Имав толку многу соништа да споделам . Ми ги земавте како што ми го земавте детето. Носите ли грижа во умот и имате ли потскокнување на срцето ? Мојата смрт ќе биде забележана како статистика и сите ќе го заборават ова за три дена. Јас сакам да оставам во вашите глави крик кој ќе одѕвонува кога ќе се сетите на мене. Сите банални случувања во животот се сведоа на релативизирање на смртта. Мојата смрт е порака до оние кои ги играат упорно улогите на Господ! Сменете го костимот, белите мантили одамна не се скроени за вас. Имав само 31 година!

Посветено на Елизабета која прерано го напушти овој свет!

Извор: Мојсајт.мк/ Весна Петрушевска

Пронајден непознат валцер стар 200 години, се верува дека е од Шопен

Досега непознат валцер е откриен во трезорот на американската Библиотека-музеј „Морган“ во Њујорк. За новопронајденото музичко дело, се верува дека го напишал полскиот композитор Фредерик Шопен, пред речиси 200 години.

Реткиот ракопис, имено, го открил кустосот Робинсон Меклејлан при каталогизациите. Тоа потоа дошло во рацете на стручњак за делата на Шопен, за да се утврди автентичноста на партитурата. Записот е датиран меѓу 1830 и 1835 година. Не е потпишан од Шопен, но може да се види неговиот препознатлив бас-клуч меѓу нотите.

– Она во што сме најсигурни е дека ова е напишано од раката на Шопен, на хартијата што тој ја искористил… Она што не е сосем јасно е дека тој ја компонирал музиката. Тука сум околу 98 отсто сигурен, а многу луѓе кои го слушнале веќе чувствуваат во стомакот дека ова звучи како Шопен, изјави Меклејлан.

Кинескиот пијанист Ланг Ланг го отсвири и сними валцерот за „Њујорк тајмс“ (New York Times) којшто ја откри приказната.

- Звучи многу како Шопен, со многу драматична темнина којашто се претвора во позитивно нешто. Прекрасно е. Ова не е најкомплицираната музика на Шопен, но и еден од најавтентичните стилови на Шопен што можете да ги замислите, изјави Ланг.

Валцерот содржи и мали грешки, но Меклејлан е уверен дека музичкиот запис е на Шопен. Композиторот кој пишувал претежно за солонастапи на пијано, почина на 39-годишна возраст во Франција во 1849 година. Тој често бил прогонуван од халуцинации, а се верува дека имал и епилепсија, според некои истражувачи.

Според Фројд, ова е единствениот начин да се препознаат глупавите луѓе: Една работа веднаш ги издава, внимавајте како се однесуваат

Зигмунд Фројд, најпознатиот психијатар и таткото на психоанализата, меѓу другото, ни остави генијална мудрост и универзални изреки кои се актуелни во секое време.

Меѓу нив е и лекција што секој треба да ја запомни - како да препознаете глупави луѓе?

Првиот знак на човечката глупост е целосното отсуство на срам

Легендарниот психијатар многу брзо ја открил човечката глупост, а ве советува како да ја откриете во една реченица:

„Првиот знак на човечката глупост е целосното отсуство на срам“, рече Фројд.

Така, кога ќе се најдете во ситуација кога ќе се засрамите од туѓото однесување или изјава или ќе ве изненадат некои луди постапки - веднаш знаете со кого си имате работа.

Ако не ве ценат, не докажувајте се - само бидете свои

Не е ваш проблем, нивен е. Не ги намалувајте стандардите поради тоа и не правете што сакаат, изиграјќи кловнови. Верувај дека ќе те искористат во одреден момент, тоа е самата природа на луѓето.

Кога ќе им дадете еден прст - тие ја земаат целата рака. На крајот, и покрај се, навистина повеќе нема да ве ценат, па се што сте направиле и поминале ќе биде залудно. Ако не ве ценат, не докажувајте се - само бидете свои. Не ја намалувајте цената на вашето достоинство за да стекнете доверба, и онака нема да ја добиете.

Ако не ви веруваат - не барајте изговори за нив

Кога не сакаат да веруваат - нема да веруваат. Ќе го искористи за некои лоши намери. Доволно е и покрај се да останете верни на себе и ќе видите како работите сами ќе се променат по некое време. Но, не очекувајте промени преку ноќ. Вистинските луѓе ќе ја откријат вашата вредност порано или подоцна.

Кога ќе најдете такви луѓе, држете ги како капка вода на дланка, а останатите игнорирајте ги. Вашите очи нема веднаш да ја забележат вредноста на таквите луѓе, но штом ќе ги препознаете, не дозволувајте ништо да ве одвлекува од нив. Кога ќе станете најдобрата верзија од себе, тогаш ќе се појават луѓе чие присуство ќе стане вистинската внатрешност на заедничкиот живот. Тогаш вашиот заеднички живот ќе стане она што отсекогаш сте го посакувале.

Најмалото бебе на светот и понатаму води вистинска борба за сопственото здравје

По година и пол поминати во болница, најмалото бебе во Британија конечно пристигна дома. Имено, Робин Чемберс е родена со само 312 грама, а нејзините родители Даниел и Шантел велат дека сега конечно може да започне нивната бајка.

Имено, Робин веднаш по раѓањето почнала да се соочува со бројни здравствени проблеми, поради што првите 18 месеци од животот ги поминала во болница. Борбата со хипоксично-исхемична енцефалопатија од трет степен, церебрална парализа, епилепсија и тешка апнеја доведоа до тоа да таа да мора да се храни преку назогастрична цевка.

Покрај сето ова, Робин се соочи и со инфекција на белите дробови од која за малку ќе завршеше трагично, но, за среќа успешно ја надмина.

„Бевме многу возбудени кога ја донесовме дома – тоа беше како остварување на сонот“, рече нејзината мајка Шантел.

Иако таа сега е во топлото семејно гнездо, борбата на малата Робин сè уште не е завршена. Нејзините родители сега треба да соберат средства за потребните третмани, терапии и опрема која е потребна за нејзиниот развој. За овој „луксуз“ потребни им се 100.000 фунти (околу 120.000 евра) а од собраните пари планираат да ѝ купат специјална опрема како трицикли, колички и седишта кои ќе помогнат во нејзиниот развој.

„За малку ќе ја изгубивме во мај, и тоа беше многу тежок период кога ја доби инфекцијата на белите дробови, но оттогаш таа само стануваше сè посилна. Во последните три месеци таа навистина добро закрепна и стана доволно здрава за да можеме да ја однесеме дома“, изјави Шантел, пишува „Daily Mail“.

Популарно