„И понатаму ме фасцинираш и ме инспирираш. Влијаеш на мене да бидам подобар. Ти си предмет на моите желби и главна причина за моето постоење. Многу те сакам.“
Не знам дали ве полазија морници по кожата, „превртевте очи“ или слатко се насмеавте на овие зборови, но ова е извадок од вистинско љубовно писмо. Не е готова порака која за родендени и валентајни кружи по телефони и комјутери, убаво уредена на некаква розеникава фотографија, иако… не сум сигурна дека не е употребено и во такви цели. Овие зборови и ги упатил Џони Кеш на својата сопруга Џун за нејзиниот 65-ти роденден.
Не важно и ако некој не знае кој е Џони Кеш или Џун Картер и каква е „нивната приказна“, важно е дека овие зборови се вистински и упатени од еден маж кон една сакана жена, и тоа на лист хартија. Сите ние знаеме дека љубовното писмо е „мртво“, умре и пред нашето време, но она што не го знаеме е – кој ја уби моќта на мажите одново и одново да ги освојуваат своите жени со искажување на емоциите низ зборови? Во кој момент за нив, а и за нас ќе признаме, стана срамно, смешно или банално да се искажат копнежот, желбата, љубовта со зборови, како што тоа некогаш го правеле господата кон своите дами и во фазата на додворување, но и многу подоцна во нивната комуникација?!
Збирката „Љубовните писма на великаните“ (Love Letters of Great Men), уште пред да постои, послужи како база за заплетот на филмот „Сексот и градот“, а подоцна беше уредена и издадена на барање на фановите. Но, идејата на сценаристот сепак не е оригинална, во 1920 било издадено дело „Љубовните писма на големите мажи И ЖЕНИ: од 18-от век до денес“ (“Love Letters of Great Men and Women: From the Eighteenth Century to the Present Day” 1920 година), дело со оригиналните писма напишани на оригинален јазик, вклучувајќи го и писмото на Бетовен. Можеби на овој начин и се „излити“ суштината на овие писма, кои постоеја како документи, како нечие вистинско минато, нечиј живот, нечија љубов и пред филмот, и пред новата збирка… Но, несомнено, популарноста на „љубовта“ на Кери и Биг ги популаризира до невидени размери зборовите на љубов, страст и очај на големиот Бетовен.
„Дури и в кревет, моите мисли копнеат по тебе, бесмртна моја љубена, некогаш радосна, потоа пак тажна… ја очекувам судбината, да видам дали ќе нè задоволи. Единствено можам да живеам со тебе или воопшто да не живеам…
Засекогаш твој.
Засекогаш свој.
Засекогаш наш.“
Да… Само… интересен е и фактот што новото издание се фокусира на писмата од господата кои исчезнаа некаде на патот од 18-от век до денес, а жените се чини сме се’ уште некако таму, некоја повеќе, некоја помалку. Барем што се однесува до тоа дека нам не ни срамно, ниту бедно, да кажеме како се чувствуваме во врска со некого. И, далеку од тоа дека некој тука е застарен или бега од фактот што денес е ера на дигитална комуникација или доба на СМС или „текстинг“, а има и најнов термин – „секстинг“: „дигитална комуникација со сексуална содржина“, знаеш… ова, она… Напротив!
…но, ние би сакале низ мрежата да прострујат вистинските емоции на сите големи мажи и жени кои некогаш или се’ уште и денес, полни со љубов, страст, надеж или копнеж комуницирале или комуницираат преку писма со својот партнер. Воопшто не се потребни накитени фрази, важна е суштината на кажаното.
„Сакам сите мориња да бидат мои и твои, да направиш да бидам свесен за се’ околу себе, да не морам самиот да ги тапкам своите патеки“.
