Дека ни оние кои живеат „преку границата“ не им е совршено покажува и исповедта на Србинот кој во Швајцарија живее 20 години, а кој при посетата на Белград на својот добар дел од пријателите им откри каков живот и работа таму навистина ги очекува. Во продолжение прочитајте ја исповедта на човекот кој не сакал да го открие својот идентитет.
„Ми дојде пријател од Женева. Го однесов на сладолед. Денеска во Белград можно е да изеде извонреден сладолед во пристоен амбиент со сосема солидно еспресо. Има 30 години. Не е оженет, во моментов нема девојка. Работи толку што нема сопствен живот.
Има доста работа, добро сако, нов ајфон и пристојна доза на незадоволство. Има толку пари што не го фаќа паника која ја имаат неговите врсници во Србија. Поради тоа што нема паника кај луѓето, сепак тоа им дава некаква живост, тој изгледа уморно и презаситено. Триесет години работа во строго уреден систем, никаков капитал и никакво емотивно потекло наречено семејство.
Живее во елитен кварт Колона во изнајмен стан. Тешко е таму да се има нешто свое. Сето тоа мора да го работи и трошиш. Додека работиш, можеш пристојно да живееш, кога ќе одиш во пензија бегаш од Швајцарија без оглед на се.
Има 30 години и 10 години работен стаж. Ретко кој овде може со тоа да се пофали. Викенди нема. Еден ден неделно му е слободен, и притоа тој ден постојано се менува. Работи за Нова Година и Божиќ. Кога ќе отиде во Србија, сите го гледаат како гастербајтер. Секоја негова мисла ја мерат низ швајцарските франци.
Најдобрите пријатели го гледаат како потенцијален инвеститор кој како “deus ex machina” ќе дојде и ќе го реши нивниот најголем деловен неуспех – невработеноста.
За девојките говорел излишно. Поранешните другарки се престари за него, а оние младите во негово присуство брзо заболуваат од спонзоруштвото и старлетизмот.
И покрај безнадежната ситуација која ништо не ветува, мојот пријател ја скрши касичката прасенце и откако изброја 15.000 евра дојде во родниот Белград и ја обложи темел куќата. Покрај новата камен фасада подигна и ограда преку 2 метри и ја обложи со истиот тој камен. На моето прашање дали е многу попаметно да ги вложи парите (прашањето го формулирав со едно избезумно „зошто?“) ми одговори дека каменот е вечен.
Во Швајцарија каде шљакерите од Србија очигледно се ефемерни и неважни, еден Белграѓанин – Србин во најдобрите години и во екот на силата дава црно под ноктите за да може да ја обложи својата семејна куќа со „вечен“ камен. Целосно е јасна неговата потреба да ја сочува и конзервира куќата во која го проживеал безгрижното среќно детсво и која ја врзува за својот дом.
На моето прашање дали мешалицата за бетон која денонќно работи во дворот, тој ми дава изненадувачки одговор дека за него нема живот во Србија. Во декември конечно добива документи после 15 години. Станува Швајцарец кој се згрозува од Швајцарија и поранешен Србин кој не сака да се врати дома. Доста му е од се! Како Швајцарец ќе даде отказ и ќе отиде на биро. Ќе прима скромна социјална помош од 2000 евра. Со тие пари нема живот во прескапата Женева.
Драги мои, пола Швајцарија е на биро! Никој не работи и сите живеат на терет на социјална програ,а. Доаѓаат Албанци и Французи за да работат за ситно, додека вистинските Швајцарци се среќно невработени“, ми вели тој. Србија е убава за живот кога имаш пари, но животот надвор го направи „светски човек“, така да сега секаде се чувствува како странец. Тоа што би можело да го врати во татковината е единствено нова „мечка“.
Но, сепак има малку повеќе мозок, па го угуши во себе тој гастербајтерски сон. И комшијата и неговата крава цркнаа одамна за мојот пријател, така да сега нема на кого да се покаже што стекнал и заработил „преку границата“. Скаменетата вечна куќа останува хипотетички да лебди во неговиот личен универзум се до длабоката старост кога, како секое програмирано куче, ќе му дојде време да умре.
До тогаш ќе живее на Куба! За 15 години живот во Женева го изеде сонцето. Женева има ужасна клима. Ми покажува на телефон поглед од својот стан во квартот Колона. Се гледа езеро и еден куп сиви облаци.
Така ти е тоа постојано драги мои пријатели, изговара додека го срка експресото. Со 100 евра живееш како Бог. Недвижностите се евтини и сега е момент да се инвестира. Куба полека се отвора кон странците. За неколку години цената на недвижностите енормно ќе скокне.
Сега треба да се купува. Единствен проблем е што морам да оженам Кубанка за да можам да си купам некое станче по доста поволен кредит“, ми вели низ смеа додека го завршува сладоледот. Гледам во неговиот поглед на идеи со среќен крај, но некаде длабоко во мене, ме потсетува дека никој не е среќен и задоволен.
Не се посрамотивме еден пред друг, фино си поприкажавме, а јас пристојно се најавив како гостин во Хавана, затоа што и јас самиот се борам за таа идеја за „посреќен живот“, па ме интересира дали кубанското Сонце е поблаго од ова неуморливото и крутото српско“.“
