Ова е последниот напис од планинарскиот дневник на Калина

26 годишната Калина Велевска, член на планинарскиот клуб ,,Трансверзалец“, прерано го заврши својот млад живот на врвовите на Кајмакчалан…таа вчера целосно им се предаде на планините…

Калина Велевска, по пад во бездна, загина на Кајмакчалан заедно со уште еден вљубеник во планинините 35 годишен маж, чиј идентитет се уште не е објавен.

Калина и самата беше дел од екипата и сведок на драмата која се случи при нивното патешествие одејќи кон Титов Врв на Шара во 2016 година, кога дел од нејзините другари го грееа со своите тела  17 годишното момче кое падна во бездна, додека да дојдат спасувачите.

Калина Велевска тогаш напиша:

,,Планината не прави среќни, ни ги трга секојдневните грижи, прави да се чувствуваме убаво, ни буди најубави емоции.Сепак, не смееме да заборавиме на нејзината моќ, на нејзината големина и никако не смееме да и водиме инает“…напиша таа по повод овој немил настан. Што од сето ова се случи вчера на Кајмакчалан, знаат само Калина и нејзиниот сопатник на патот кон бесконечноста.

Калина Велевска, во својот кус, но исполнет со бројни доживувања и авантури живот, ќе остане запаметена по својата нескротлива природа и љубов кон природата и планините. Своите доживувања ги бележеше во серија написи ,,Од дневникот на една планинарка“. Нека почива во мир.

Клепа

Кога во четвртокот на состанокот со ,,Трансверзалец” разбрав дека за акцијата на Клепа се пријавени преку 200 луѓе од голем број градови од Македонија, знаев дека тоа е единственото место каде што ќе одам во недела. Бев многу среќна, еден месец паузирав од планините и бескрајно ми недостасуваа и во саботата како по шаблон се спакував и си легнав рано, со доза возбуда за тоа што не чека утредента. Седнав во автобусот во 6 часот наутро и веднаш заспав.

Кога се разбудив, имав што да видам. Ние последни стигнавме, а во селото Сирково веќе се пристигнати нашите пријатели од ,,Бистра”и ,,Кораб”, тука се и планинарите од Велес, Кавадарци, Неготино, Валандово, Гевгелија, Прилеп, Куманово и нека не ми замери некој ако го изоставив  [🙂]  Сепак, и покрај големиот број луѓе, највпечатлив беше пречекот кој ни го приредија жителите на Сирково, предводени од нашиот пријател и планинар Веле Коцев. На две големи маси имаше оставено храна и освежување, а две девојчиња облечени во носии делеа лепче и кисело млеко. Сите бевме позитивно изненадени и овој гест навистина ни се допадна, па со убава мисла и најадени и напиени тргнавме натаму по патот.

Времето не ветуваше многу, беше облачно и со голема веројатност да заврне, иако сите потајно се надевавме на сонце. Одев со секој по малку, да се видам со моите другари и другарки, па патот неосетно го поминував. На едно место Зоки ни кажа да застанеме и да засадиме дрвца, па среќа успеав и јас да земам и засадам едно, на што многу се израдував и си го обележав со три камења за наредниот пат кога ќе одам на ова место да видам колку пораснало ,,моето” дрвце.

Ете го и сонцето почнува да излегува, денот се разведрува, ние стасуваме до село Подлес каде од големата чешма полниме вода. Забораваме на уморот и калта насобрана на нашите чевли и одиме кон вештачкото Подлешко Езеро (Марио подоцна ми кажува дека езерото е формирано од потокот Марјаница и уште неколку помали поточиња). Долу има видиковци и местото е навистина убаво, но ние имаме уште одење до целта и не можеме да си дозволиме подолга пауза од неколку направени фотографии.

Во далечината веќе се наѕираше врвот на планината, па со брз чекор започнавме да се искачуваме по тие прекрасни предели каде вирее жолто цвеќе и има разгранети дрва, а небото над нас, сино и чисто уште толку ни ја даваше силата што ни беше потребна. Скршнав кратко од патеката и тргнав по друга, нешто што редовно го правам за да ја истражам дополнително околината, а по мене тргна мојот нов другар планинар Петар, со кого заедно си баравме и наоѓавме други траектории на движење (со постојан поглед кон остатокот од групата и врвот, со цел да не се изгубиме). ,,Ајде уште малку. Ене го кај е. За десетина минути сме горе,” одевме и си зборувавме со Петар, а кога конечно се качивме на Клепа (1.150 метри), беше првиот со кој сe ракував и си честитав.

Горе беше идилично. Седнавме да одмориме и да се освежиме, уживајќи во силното сонце над нас. Сите бевме весели и расположени и коментиравме дека Клепа иако ниска, не е врв за потценување.  [🙂]  Во околината се гледаа другите планински врвови и масиви и имавме прекрасен поглед. Го спомнавме Перо Стрела кој не напушти минатиот викенд на Антени на Шар Планина и другите другари кои прерано си заминаа. Заклучокот од тие муабети секогаш е еден – да се шета, ужива и истражува додека се може, тоа е единствената работа што го забавува стареењето и му дава вистинска смисла на животот.

Се симнувавме надолу од другата страна на планината, па одејќи забележав рушевини и знаев дека на ова место порано имало живот, иако сега имаше само неколку објекти во фаза на распаѓање. Подоцна, Ѓоре Јовановски ми кажа дека ова е селото Двориште и дека: ,,С.Виничани подоле и с.Водоврати исто така подоле во “рамното” биле претежно турски села со ниви и имоти, а с.Двориште православно,угоре во планината претежно сточарство и работа во туѓина и одамна иселено,додека с.Виничани во пеесетите со турскиот закон за сите муслимани од Македонија да можат да се преселат во Турција се иселуваат и се населуваат Македонци од Кривопаланечките села и селата околу Калиманско езеро,додека с.Водоврати и многу други села се населуваат Бошњаци за да добијат документи за резиденти од Р.Македонија и заминат за Турција,но Турците го укинуваат законот и тие остануваат во Македонија…останатото е историја.”

Одејќи по патот, започна и да роси, па така турата ја поминавме низ неколку годишни времиња, што и не е невообичаена појава кога си на планина. Забележавме табла св.Архангел Михаил, а во далечината и манастирот, за кој знаевме дека е последната точка на акцијата. А таму, повторно прекрасен пречек како на почетокот. Мојот другар Драган Миленков од Велес уште еднаш не увери во своите кулинарски способности и ни спреми прекрасно гравче, заедно со останатите луѓе од манастирот кои беа дојдени да помогнат. Луѓето беа насмеани и ведри, и весело ни тураа јадење и по некоја чашка вино за оние што сакаа. ,,Колку малку е потребно за среќа”, си помислив.

Седевме тука во дворот на манастирот, на ова прекрасно место, средувајќи впечатоци од турата и зборувајќи за некои изминати тури и правејќи планови за идните. Ова беше уште еден ден поминат со топлина и полно срце, драги луѓе со кои поделив збор, насмевка, прегратка. Благодарност до сите кои учествуваа во организацијата на настанот, за сите планинарски друштва кои ни се приклучија, за сите добронамерници за убавиот пречек во Сирково, Подлес и Горно и Долно Чичево, за луѓето од св.Архангел Михаил и моите ,,Трансверзалец” и Марио Шаревски за идејата ,,12 врвови”.

Додека одев по патот, си размислував колку километри имам поминато низ нашата земја и колку предели, планини, села, мостови, манастири и џамии имам поминато во овие наши прошетки. А потоа помислив и на луѓето кои ги среќавав по патот, кои ми станаа другари од првото ,,Здраво” и кои кога и да ги видам чувствувам радост и среќа, зашто ме потсетуваат на најсреќните и најбезгрижни денови. Ве сакам и ви благодарам на сите.

„Да се биде претприемач значи да најдеш начин да направиш нешто, а не да најдеш изговор“ – Втора епизода од поткастот „Гласот на МААА“

Вториот поткаст на „Гласот на МААА“ на Македонско-Американската Алумни Асоцијација (МААА) носи наслов „Младите и можностите за претприемништво“.

Дали земјава има потенцијали за претприемништво на младите, ако знаеме дека сме лидери со младинска невработеност? Со таа дилема започна вториот поткаст кој го модерираше Ана Зафирова, новинарка и членка на МААА. Заедно со неа во поткастот учествуваат и Моника Ризовска Таневска, претседателка на Women in Tech Macedonia и ко-основач на Ways2Help и Данчо Димков, претприемач, автор на претприемничка литература, основач на неколку компании а, меѓу нив Bizz Bee Solution.

Низ своите инспиративни лични приказни соговорниците го приближија претприемничкиот животен пат и искуствата кои ги имале.

„Претприемништвото ми помогна за да си го откријам моето „зошто?“. Низ животот има одредени работи што нè трошат, а одредени што нè полнат. Токму претприемничкиот дух ме принуди да се прашам, што е тоа што ми ја дава енергијата и да сфатам дека сум од оние луѓе кои ги исполнуваат работите со кои оставам импакт, кога правам нешто добро. Со Ways2Help им помагаме на социјално загрозени семејства, и тие мали чекори кои ги правиме, ми помогнаа да се спознаам себе си“ – вели Моника Ризоска Таневска.

Според Данчо Димков претприемничките вештини се учат, но подготвеноста за преземање ризици е таа која турка напред. Затоа тој ги охрабрува младите да влезат во таа приказна, да не бараат оправдувања и изговори, затоа што кога си млад ризикот е помал и учиш.

„Ако сакаш да направиш начин, ќе најдеш начин, ако не сакаш да го направиш, ќе најдеш изговор. Затоа што многу поедноставно е да ја обвинуваме државата или инфраструктурата дека е виновна за нешто, отколку да бидеш претприемач и да најдеш начин како да го совладаш предизвикот. Тоа значи hassle, се обидуваш, заобиколуваш, прекокнуваш проблеми, бараш надворешна помош, со цел да најдеме начин како да ги решиме проблемите и да изградиме подобра заедница за сите нас.“ – вели Димков.

За среќа на честите натпревари, хакатони и акцелератори и Ризовска и Димков гледаат „гладна младина“ која сака да создава и да прави убави работи, но се согласуваат околу предизвикот како таа младина треба да се задржи во земјата и да продолжи да создава тука, дома.

„Сите настани кои ги организираме со Women in Tech Macedonia, се пополнети во најкус рок значи има интерес и ентузијазам“ споделува Ризовска Таневска.  

Се надеваат дека тој интерес ќе биде пресретнат и со погодна клима и веруваат дека знаењата кои тие ги имаат ќе им бидат од полза на идните претприемачи кои ќе треба да извршат влијание и ќе направат општествени промени во нашата земја.

Ова е вториот од серијалот поткасти на МААА, насловен „Гласот на МААА“ во рамките на проектот „Алумни поттикнуваат волонтерство и воннаставни активности“ и е достапен на следниот линк: 

За дополнителни информации, Ве молиме контактирајте со Зорица Трајкова Стрезовска, претседателка на МААА, на email [email protected] или на телефонскиот број 078/29 79 30.

Со почит,

Македонско-американска алумни асоцијација

Ова е единственото масло што треба да го јадете!

Дали знаете кое масло е најдобро за вашето срце? Кардиологот Џон Кан од Американската Асоцијација на Кардиолози го има одговорот.

Се работи за органското ладно цедено маслиново масло. Според Кан, доколку ги замените разните путери, маргарини, свински масти и слично со органско ладно цедено маслиново масло, го намалувате ризикот за срцев удар за цели 25 проценти!

Ниедно друго масло не содржи толкава количина на монозаситени масти, кои го намалуваат нивото на холестерол во крвта, тврди Кан, кој е поборник за медитеранска исхрана. Медитеранската исхрана подразбира консумирање на поголеми количини на зеленчук, овошје и јаткасти плодови, како и што поголема замена на црвеното месо со риба.

На прашањето што мисли за кокосовото масло, Кан само кратко одговори дека во медитеранската исхрана не се употребува кокосово масло.

Имајте ги овие информации во предвид следниот пат кога ќе одите да пазарувате, но внимавајте - ладното цедено масло во супермаркетите нема врска со вистинското и кавлитетно органско маслиново масло, кое за жал можете да го купите само од луѓе кои го произведуваат за сопствени потреби, а цената му е неколку стотици евра за само неколку литри!

Викендов ни доаѓаат два големи празници пред Велигден

На 27 април е Лазарова сабота, еден од поголемите христијански празници од пролетниот циклус. Лазарова сабота е променлив празник и секогаш се паѓа еден ден пред Цветници, кои се точно една недела пред најголемиот празник Велигден.

На овој ден се споменува чудесното воскресение на четиридневно упокоениот Лазар извршено од Исус Христос. Овој настан бил на шест дена пред предавството и убиството на Христос на Голгота. На Лазарева сабота обичај е да се носат гранчиња од врба што симболично претставува свечено Христово влегување во Ерусалим, каде што го пречекале следбениците.

На овој ден обично се оди на река и се вели: Колку далеку го фрлив овој камен, толку подалеку да биде змијата од мене! Дента се бере цвеќе, но не се внесува дома, туку важно е да се остави во дворот. Потоа со цвеќето се кити домот, а со водата каде стоело се замиваат домашните.

Во Македонија групи девојчиња – Лазарки, облечени како невести одат и пеат лазаревски песни, како обичај за големиот празник.

Лазарова сабота

„Еве, сега е времето благопријатно; ете, сега е денот на спасението: да ги отфрлиме сите дела на мракот и да се облечеме во оружјето на Светлината. Да одиме чесно како дење“ (2 Кор. 6, 2) – зашто ни се приближува сеќавањето на спасоносните Христови страдања, се приближува нова, голема и духовна Пасха, награда за бестрастието (палмовото гранче), почетокот на идниот век. Тоа го најави Лазар, кога излезе од оние кои се скриени во пеколот; по заповедта на Божјиот Син, Кој има власт над животот и смртта, оној кој четири дена беше во гробот, стана од мртвите. Кога било извршено чудото над Лазар, и кога Христос јасно истакнал дека Тој е Бог, народот го прифатил тоа и поверувал, додека некои кнезови, односно книжници и фарисеи, биле далеку од верата, па неразумно смислувале лоши работи против Него и со своето безумие сакале да Ги убијат Оној, Кој преку тоа што го рекол и направил се претставил како Господар на животот и смртта. Овие зборови, иако заради народот изговорени во вид на молитва, не биле молитвени зборови, туку зборови на власт: „Лазар, излези надвор!“ – и Лазар веднаш, иако четири дена мртов, застанал жив пред Него; зарем не биле едно заповедта и молитвата на Животодавецот? Тој викнал со силен глас, и тоа заради присутните, бидејќи можел не само тивко, туку и само со волјата да воскресне, и тоа оддалеку, додека каменот с? уште лежел над гробот. Тој, пак, му се доближил на гробот и им рекол на присутните да го тргнат каменот, а овие го почувствувале непријатниот мирис на распаѓањето и тогаш Тој со силен глас му се обратил на Лазар, го повикал кај Себе, и токму тогаш го воскреснал. И сето тоа, за тие да видат со сопствени очи, бидејќи биле крај гробот, со сопствениот нос да ја почувствуваат смрдеата на мртвото тело кое четири дена било во гробот, и со сопствениот допир да почувствуваат – затоа што со своите раце го допреле каменот кога го отстранувале од гробот, потоа плаштаницата и убрусот на главата кога го одвивале, како и лично да го чујат Господовиот глас, кој допрел до ушите на сите присутни. Значи, преку сето тоа, тие поверувале дека Тој е Оној Кој „го повикува непостоечкото кон постоечко“, Кој се носи со силата на Своите зборови и Кој на почетокот со еден Свој збор се доведе од небитие во битие. Свети Григориј Палама.

Веднаш по Лазарова сабота е празникот Цветници. Познат уште и како Цветоносна недела и Врбица, секогаш е една недела пред Велигден и се празнува во спомен на влегувањето на Исус Христос во Ерусалим, кога неговите ученици и симпатизери со цвеќе и врбови гранчиња, како и со својата облека, му го постилале патот.

Неделата, една седмица пред Велигден е празникот Цветници познат уште и како Цветоносна недела и Врбица, што се празнува во спомен на влегувањето на Исус во Ерусалим, кога неговите ученици и симпатизери кршеле цвеќе од дрвјата и врбови гранки и со нив, како и со својата облека му го постилале патот по кој минувал. Саботата пред Цветници се вика Лазарева Сабота или Лазарица, односно Лазара. Според преданието, во саботата умрел Лазар од Витанија, а во неделата Исус го воскреснал. Поради тоа во народот неделата се смета за поголем празник од саботата.

Според тогашните закони учител можело да биде само лице што наполнило триесет години. Исус веќе четврта година го проповедал своето учење, а бидејќи за Пасха мноштво народ доаѓал во Ерусалим за да го прослави празникот и Исус по четврти пат доаѓал како учител.

Но тогаш разбрал дека неговиот пријател Лазар од Витанија е тешко болен. Исус веднаш се упатил таму, но стигнал четири дена по неговата смрт и по погребот. Сестрите на Лазар, Марта и Марија, го прекориле Исуса велејќи му дека ако дојдел на време немало Лазар да умре. Марта му рекла: „Господи, ако беше Ти овде, немаше да умре брат ми. Но и сега знам што и да посакаш од Бога, Бог ќе ти даде“.

Легендата вели дека Бог сакал Лазар да умре за врз него да се манифестира силата Божја. Кога дошол до гробот, Исус го повикал Лазара: „Лазаре, излези надвор“. И Лазар веднаш излегол завиткан со платно на рацете и нозете и со крпа околу лицето. Сите што го виделе тоа се почудиле и поверувале дека Исус е синот Божји. Со овој чин Исус уште повеќе се здобил со слава. И пак се упатил кон Ерусалим.

Кога стигнал во подножјето на Маслиновата гора, Исус пратил двајца свои ученици во Витфагија за да му донесат осле (магаре) и ослица. Им рекол: „Одете во селоно, што е наспроти вас и веднаш ќе најдете врзана ослица и осле со неа; одврзете ги и доведете ми ги. А ако ви рече некој нешто, ќе му кажете дека му се потребни на Господа и веднаш ќе ги прати“.

Учениците ги донесле, а потоа ги ставиле на ослето своите облеки врз кои седнал Исус и така влегол во Ерусалим поздравен од мноштво народ. Ваквиот пречек на Исус во Ерусалим бил последица од неговата голема популарност меѓу народот уште повеќе зголемена по воскреснувањето на Лазара. Се поставува прашањето, зошто Исус во Ерусалим влегол качен на магаре?

Толкувачите на Светото Писмо истакнуваат дека кај источните народи магарето било симбол на мирот, наспроти коњите што служеле за водење војни. Магарето мирно му служело на човекот, како што и Исус му служел на народот. Пречекувајќи го Исуса воодушевениот народ со цвеќе, врбови гранки, но и со својата облека го постилал патот и пеел: „Осана на синот Давидов. Благословен е оној кој доаѓа во името Господово. Осана на вистините“.

Во спомен на ова свечено влегување на Исус во Ерусалим уште од најраните христијански времиња е востановен празникот Цветници кој, меѓутоа, се празнува од III век. На иконата овој чин е насликан како Исус јава на магаре, а неговите ученици и народот му го постилаат патот со цвеќе и облека.

Популарно